Jestem w „Faustinum” – świadectwa zagraniczne cz. 1

Należę do Stowarzyszenia „Faustinum”, ponieważ wiele lat temu, w późnych latach 80-tych i wczesnych 90-tych, z wielkim smutkiem patrzyłam w ciągu kilku lat na rozpad mojej rodziny. (…) Duchowy cyklon niemoralności… pornografia, cudzołóstwo, rozpusta, antykoncepcja, aborcja, rozwody… itd. A wraz z tym rozpadła się rodzina i zanikła wiara. Ja tylko zostałam nietknięta i tęskniłam za znalezieniem sposobu, aby przynieść duchowe uzdrowienie członkom mojej rodziny.

W 1995 roku po raz pierwszy dowiedziałam się o nabożeństwie do Miłosierdzia Bożego dzięki programowi EWTN Matki Angeliki. Gdy tylko usłyszałam to orędzie i obietnice dołączone do Koronki do Miłosierdzia Bożego, napełniłam się taką radością i pokojem, ponieważ przyniosła ona wielką nadzieję na uzdrowienie członków mojej rodziny. Moją jedyną nieustanną modlitwą było to, żeby pozwolono mi być przy łóżku każdego członka rodziny, których śmierć była nieuchronna, a oni nadal nie byli ubrani w szatę łaski.

Od tego czasu zaczęłam praktykować różne formy kultu nabożeństwa… a zwłaszcza Niedzielę Miłosierdzia Bożego. (…) W 2002 roku (…) dostałam egzemplarz „Dzienniczka” i czytając historię św. Faustyny, coraz lepiej rozumiałam… wartość godzenia się na próby i cierpienie. Jej lekcje, jak znosić te rzeczy po cichu, w modlitwie, łącząc je z Jezusem, zaczęły przynosić wiele owoców w moim życiu.

W 2013 roku, po nieoczekiwanej utracie pracy mojego męża, wróciłam do pracy jako technolog w laboratorium medycznym w szpitalu św. Łukasza. Pewnej nocy w pracy nagle przyszło mi do głowy pytanie: „Co zrobisz, gdy spotykasz kogoś kto ma wypadek?” Odpowiedziałem sobie w głowie „Zadzwoń pod 9-1-1”. (W Stanach Zjednoczonych jest to ratunkowy numer telefonu). Natychmiast usłyszałam drugie pytanie: „Co zrobisz, gdy spotykasz kogoś w duchowej krytycznej sytuacji – kogoś, kto może umrzeć bez szaty łaski?” i zanim zdążyłam odpowiedzieć, dano mi odpowiedź: „Zadzwoń do Mnie 8-1-1”. Wiedziałam, że odnosi się to do obietnicy Jezusa złożonej św. Faustynie. Kiedy wróciłam do domu z pracy, sprawdziłam to i okazało się, że… fragment zapisany pod numerem 811 w „Dzienniczku”  to obietnica Jezusa dla umierającego, przy którego łóżku odmawiana jest Koronka! Od tego czasu wielokrotnie miałam możliwość odmawiania Koronki do Bożego Miłosierdzia przy łożu konających oraz dzielenia się obrazem Bożego Miłosierdzia z pacjentami i współpracownikami. 

Rok Miłosierdzia 2016 sprawił, że ponownie przeczytałam „Dzienniczek” i poczułam głębsze wezwanie, gdy czytałam akapity 1155-1158. Wydawało mi się, że Pan wyjaśnia św. Faustynie, że ten nowy Zakon, o którego utworzenie prosił, będzie miał 3 różne poziomy… klauzura, zakonnice i świeccy. Zastanawiałam się, czy istnieje formalny zakon świecki. Mój ówczesny kierownik duchowy zachęcił mnie do zbadania tej kwestii, co doprowadziło mnie do Stowarzyszenia Faustinum prowadzonego przez Siostry Matki Bożej Miłosierdzia. Pod koniec Roku Miłosierdzia szukałam już akceptacji jako wolontariusz, ponieważ coraz głębiej odczuwałam ogromną potrzebę tego daru Bożego Miłosierdzia dla zbolałej grzesznej ludzkości.

Koniec lutego 2017 roku przyniósł wiadomość, że mojemu ojcu dano zaledwie 4 tygodnie życia, gdyż rozpoznano u niego drobnokomórkowego raka płuca w stadium IV. Zostałam zwolniona z pracy. Otrzymałam też przez tę sytuację odpowiedź na moją dawną modlitwę, ponieważ spędziłam z nim te ostatnie tygodnie, modląc się wciąż koronką do Bożego Miłosierdzia przy jego łóżku, wiedząc, że od dawna zajmował się okultyzmem i odmówił wszelkie propozycje aby przyjąć księdza. Kiedy umierał, niespodziewanie po kilku godzinach ciszy, głośno i wyraźnie oświadczył: „Chyba żartujesz!” I wiedziałam w głębi duszy, że miał spotkanie z naszym Panem i możliwość zatopienia swoich grzechów w oceanie miłosierdzia.

 Oto misja… to wewnętrzne wezwanie, którego pragnę coraz wierniej wypełniać… ostateczne ocalenie duszy!